Τα κοιτάσματα του χρόνου
Τίτος Πατρίκιος
vι
Ακόμα και αυτά που παρασιωπούμε
δε θα τα εγκαταλείψουμε
όσα και να περάσουν χρόνια,
τα πράγματα που δε χάθηκαν
ξαναζούνε μέσα μας
ανοίγουν καινούριους κύκλους μέρας
μπαίνει ανεξέλεγκτος ο ήλιος
δε συμβιβάζεται με τους πεθαμένους
δε χαρίζεται στους ζωντανούς.
Πρέπει να βρούμε ξανά το γέλιο μας
να βρούμε την αποξεχασμένη πράξη μας
να βρούμε τις λέξεις που τις μνημονεύουν
να βρούμε τη φωνή μας
γιατί η αλήθεια θέλει την πράξη μας για να υπάρξει
θέλει τη λέξη μας για να μη σβηστεί
θέλει τη φωνή μας για ν’ ακουστεί ως πέρα.
Ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του χρόνο
έχει το βάδισμα, έχει τη δική του στάση
φυλάει καθένας σ’ ένα συρτάρι σιωπής
ένα απολίθωμα απ’ το χρόνο του
κάποιοι γεμίζουν ολόκληρες βιτρίνες για μια γιορτή που καθυστερεί
μερικοί φτιάχνουν την προτομή τους πιστεύοντας πως θα κρατήσει.
Καθένας μας κουβαλάει ένα σβόλο χώμα που τρίβεται συνεχώς ,
σκορπίζει σαν αμμόλιθος.
Ακουμπάω το χέρι μου στη γη και νιώθω στα κατάβαθα
τ’ ανεξάντλητα κοιτάσματα του χρόνου .
Τίτος Πατρίκιος
vι
Ακόμα και αυτά που παρασιωπούμε
δε θα τα εγκαταλείψουμε
όσα και να περάσουν χρόνια,
τα πράγματα που δε χάθηκαν
ξαναζούνε μέσα μας
ανοίγουν καινούριους κύκλους μέρας
μπαίνει ανεξέλεγκτος ο ήλιος
δε συμβιβάζεται με τους πεθαμένους
δε χαρίζεται στους ζωντανούς.
Πρέπει να βρούμε ξανά το γέλιο μας
να βρούμε την αποξεχασμένη πράξη μας
να βρούμε τις λέξεις που τις μνημονεύουν
να βρούμε τη φωνή μας
γιατί η αλήθεια θέλει την πράξη μας για να υπάρξει
θέλει τη λέξη μας για να μη σβηστεί
θέλει τη φωνή μας για ν’ ακουστεί ως πέρα.
Ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του χρόνο
έχει το βάδισμα, έχει τη δική του στάση
φυλάει καθένας σ’ ένα συρτάρι σιωπής
ένα απολίθωμα απ’ το χρόνο του
κάποιοι γεμίζουν ολόκληρες βιτρίνες για μια γιορτή που καθυστερεί
μερικοί φτιάχνουν την προτομή τους πιστεύοντας πως θα κρατήσει.
Καθένας μας κουβαλάει ένα σβόλο χώμα που τρίβεται συνεχώς ,
σκορπίζει σαν αμμόλιθος.
Ακουμπάω το χέρι μου στη γη και νιώθω στα κατάβαθα
τ’ ανεξάντλητα κοιτάσματα του χρόνου .